<
Giacomo Puccini
Cyganeria
>






podziały głosowe
poprzednie realizacje:


30 marca 2006


3 grudnia 2021, piątek, 19:00-22:00 (Sala Moniuszki).


Sceny liryczne w czterech obrazach (aktach)


Libretto: Luigi Illica, Giuseppe Giacosa
Prapremiera: Teatro Regio, Turyn - 1 lutego 1896
Premiera polska (wersja oryginalna): Teatr Wielki, Warszawa - 1 października 1898
Premiera polska (wersja polska): Opera Lwowska - 23 grudnia 1901
Premiera poprzedniej inscenizacji: 30 marca 2006
Premiera tej inscenizacji - 3 grudnia 2021
Oryginalna włoska wersja językowa z polskimi napisami


Dyrygent: Patrick Fournillier
Reżyseria: Barbara Wysocka
Przygotowanie chóru: Mirosław Janowski
Scenografia: Barbara Hanicka
Kostiumy: Julia Kornacka
Asystent kostiumologa: Katarzyna Załęcka
Choreografia: Tomasz Jan Wygoda
Reżyseria świateł: Marc Heinz
Projekcje video: Lea Mattausch, Artur Sienicki
Casting director: Izabela Kłosińska
Przygotowanie chóru dziecięcego: Danuta Chmurska
Dramaturg: Tomasz Śpiewak


Mimi   -
Rodolfo   -
Musetta   -
Marcello   -
Schaunard   -
Colline   -
Benoît   -
Alcindoro   -
Parpignol   -
Celnik (Doganiere)   -
Sierżant (Sergente)   -
Sprzedawca   -
Adriana Ferfecka, Maria Domżał
Davide Giusti, Francesco Castoro
Aleksandra Orłowska, Anna Jeruć
Ilya Kutyukhin, Tomasz Rak
Sławomir Kowalewski, Bartłomiej Misiuda
Jerzy Butryn, Łukasz Konieczny
Dariusz Machej, Grzegorz Szostak
Paweł Czekała
Łukasz Wroński, Maciej Musiał
Michał Piskor, Zbigniew Wołosiewicz
Marek Kulik, Mirosław Gotfryd
Maciej Ufniak, Daniel Oleksy
Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

STRESZCZENIE


Zanim autobiograficzna powieść Henriego Murgera o życiu paryskiej bohemy XIX stulecia dotarła na operową scenę, wywołała niemały skandal: Leoncavallo oskarżył Pucciniego o kradzież pomysłu. W efekcie powstały dwie Cyganerie, przy czym potencjalny rabuś uwinął się o rok szybciej. Cyganeria po grubo ponad stu latach od prapremiery ma się lepiej niż młodsze awangardy. Wiecznotrwały sukces tej opery z kilku bije źródeł. Puccini w całej swojej karierze nie otrzymał lepszego scenariusza: redukcja liczby postaci i wątków intrygi względem powieści wypadła więcej niż udanie. Bohaterowie nie są od widza oddzieleni sprawami najwyższej wagi, toczą zwyczajne życie i miewają problemy, z którymi nietrudno wejść w osobisty kontakt. Sztuka prawdopodobieństwa psychologicznego, od którego opera z zasady jest uwolniona, tutaj wykorzystana została w maksymalnym dla operowego medium natężeniu. Muzycznie każdy akt pozostaje osobną całością utrzymaną w odmiennej poetyce. Puccini nigdy wcześniej ani później nie stworzył tak nostalgicznego, melancholijnego spektaklu.